Serial Jaka Saba :
Nemu Gogor
Dening : Widya Babahe Leksono
Serial Jaka Saba : Nemu Gogor
Hak Cipta © Penulis
Penulis : Widya Babahe Leksono
Layout : Bayu Sabtaji
Editor :
Ilustrasi
Dalam :
Deni Supadmo
Desain
Cover : Bayu Tambeng
Layout
Cover : Bayu Sabtaji
Cetakan
Pertama Juli 2014
Diterbitkan secara Independen oleh
penulisnya.
Grenengane sing Nulis
Sing takkarepake ora
neka-neka. Aku mung kepengin kepiye carane bocah-bocah saiki bisa lan gelem
migunakake basa Jawa. Migunakake basa Jawa sajroning caturan utawa
omong-omongan karo bocah sapantaran utawa kluwarga ing saben dinane.
Sapa sing arep disalahake yen bocah-bocah saiki padha ora bisa lan ora
gelem migunakake basa Jawa? Yen kita mung eyel-eyel bab kuwi, takkira ora bakal
ana karampungane. Siji lan sijine tansah bakal tuding-tudingan,
salah-sinalahan.
Mula, ayo bebarengan padha tumandang gawe. Ngupaya kepiye carane
bocah-bocah padha bisa lan gelem migunakake basa Jawa sajroning sesrawungan.
Buku crita basa Jawa iki taktulis minangka srana murih nglanyahake lan
ngulinakake bocah nalika migunakake basa Jawa. Saora-orane bisa mangerteni lan
gelem nyoba. Uga mangerteni kepiye carane ngucapake tembung-tembung basa Jawa.
Mbokmenawa yen bocah-bocah gelem maca buku iki, akeh-sithike bisa kenal ukara
sing sadurunge ora tau rinungu lan kinucapake.
Buku crita basa Jawa sing taktutis iki pancen isih adoh saka kasampurnan.
Mula aku duwe pengarep-arep, para maos suka paring kritik lan saran. Saengga, saget migunani tumrap sapa wae sing isih duwe kekarepan sinau lan memetri basa Jawa.
Nuwun.
Gebyog,
Januari 2014
Widya Babahe Leksono
Nemu Gogor
|
D
|
ina kuwi, dinane Minggu. Bapake
Jaka Saba rada aras-arasen lunga menyang alas. Ora kaya adat sebene. Rampung
sarapan, nyruput kopi sing wis dicepakake ibune Jaka, terus memburi jupuk
piranti sing biyasane dienggo golek suket karo kayu rencekan. Nanging esuk
kuwi, embuh kena apa bapake Jaka rada ora ana greget menyang alas.
“Ana apa to, Pak, dina iki kok sampeyan rada aras-arasen?“
pitakone ibune Jaka marang sing lanang.
Nanging sing
ditakoni ora wangsulan. Malah mesam-mesem karo mbukak buntelan mbako sing
diwadhahi plastik. Sapa wonge sing ora mangkel, takon apik-apik ora disemauri
malah entuk wangsulan eseman. Nanging kepiye maneh, jenenge wae bebojoan. Ana
kalane seneng, ana kalane ya srengen.
“Wis rak sah anyel.
Dina iki aku arep cuti dhisik. Mumpung dina Minggu. Si Kenang mumpung prei
sekolahe. Ya sekali-kali to ning omah wae.”
Ibune Jaka ora
nimpali tembunge sing lanang. Kepara malah kelingan anake lanang.
“O iya, nang endi Jaka mau? Esuk umun-umun kok wis ora
ketok irunge,” pitakone ibune Jaka marang bojone.
“Karan jenenge Jaka
Saba. Yen ora dolan, kluyuran, ya ora Jaka Saba jenenge,” wangsulane sing
lanang rada ora enak nang ati.
Pancen bener, kawit esuk srengenge durung mlethek, Jaka
Saba wis ora ana ning omah. Biyasane dina Minggu, bocah lanang sing senenge
dolan kuwi kepara seneng nang omah. Malah adate tangine kepara rada awan.
Mumpung prei sekolahe, mengkono yake sing digagas.
Nanging embuh,
Minggu kuwi kok ya ora kaya adat sabene. Wong tuwane sakloron bisane mung
nebak-nebak. Kira-kira yen ora nang sekolahan, ya dolan neng kanca-kancane.
Mbuh kuwi Dana, Reka, Toto, utawa Marjuki. Mengkono pangirane ibune.
Beda karo sing
dipikirake bapake. Anak lanang siji kuwi mesthi wis klayaban mbuh nang endi.
Nanging migunani. Bapake Jaka luwih percaya marang anake lanang. Sing duwe
kabisan lan kasenengan sing rada beda karo kanca-kancane sapantaran.
Wis sawetara suwe,
bapak lan ibune Jaka Saba lungguhan nang ruwang tengah. Kekarone kegawa
pikirane dhewe-dhewe. Nglambrang ngalor-ngidul mung mikirake anake lanang.
Sakloron kaya ditangekake saka impen nalika keprungu swara bocah-bocah padha
grejegan. Swara kuwi saya cedhak saya banter.
“Kula nuwun, Makdhe, Pakdhe!” uluk salame Bono, Dana, Toto,
Reka, Maryuki saur manuk.
“We, kok padha
njanur gunung. Kadingaren kok bisa bareng-bareng. Wis padha kangsenan ya?”
mengkono pitakonan ngiras pambagene ibune Jaka marang bocah-bocah kuwi mau.
“Inggih, Makdhe,”
wangsulane kanca-kancane Jaka bareng kaya diabani. Banjur padha salim marang
bapak lan ibune Jaka. Bocah-bocah sapantaran padha golek lungguhan dhewe-dhewe.
Amarga krosine ora akeh, ana sing lungguh pangkonan, ana sing ngadeg.
”Ya dingapura bae,
gubuge makdhemu cilik. Panggonane sumpek, dhingklike ya mung sithik,“ ibune
Jaka nambahi rembug.
“Boten dados napa,
Makdhe,” tembunge Dana sing rumangsa ngadeg dhewe.
“Ora ngono, iki mau ana apa? Kok bisa nglumpuk kabeh, terus
bareng-bareng padha mrene? Aku rada cubriya, mesti ana karepe,” pamunggele
bapake Jaka nang tengah-tengahing krubutane bocah-bocah.
Sing ditakoni ora
ana sing semaur. Mripat-mripat cilik padha lirik-lirikan. Tangan lan sikile
padha senggol-senggolan. Menehi tandha supaya matur marang bapake Jaka. Bapake
Jaka ngerti glagate bocah-bocah sapantaran mau. Dasar bapake Jaka ya senenge
mbeda, terus nambahi gunem-gunem, “Yen ora ana apa-apa ya wis. Aku arep nang
kebonan. E…, mbokmenawa ana gedhang mateng bisa digoreng kanggo nyamikan.”
Terus maknyet,
jumangkah memburi. Lagi telung jangkahan, keprungu swarane Jaka menggak lakune
bapake, “Anu, Pak…. Kanca-kanca kabeh duwe kepenginan arep mlaku-mlaku nang
alas. Kuwatir mengko yen kesasar, ora ngerti dalan baline, njaluk tulung Bapak
ngancani mlaku-mlaku.”
Bapake Jaka bali
lungguh maneh. “La terus arep ngapa mlaku-mlaku nang alas? Mengko yen ketemu
kewan galak rak iya malah dadi cotho?”
Kabeh padha meneng.
Bocah sapantaran padha pandeng-pandengan. Ndeleng glagate bocah-bocah sing
gedhe kekarepane, sepisan maneh bapake Jaka mbeda, “Sapa sing wani karo macan,
celeng, utawa ula?”
Mengkono pangetese
bapake Jaka marang bocah-bocah. Ora ana sing wani mangsuli. Kabeh kaya kena
sirep. Meneng kabeh.
Ing tengahe swasana
kang ening, dumadakan Jaka mbengok, “Aku wani karo ula. Mbiyen Bapak nate
ngajari aku piye carane ngadhepi ula.”
Kancane Jaka padha
mlenggong, kamitenggengen. Nanging bapake Jaka mung mesem, kebak bombong. Ora
gumun marang anake lanang. Nanging karo kancane? Mula perlu anane uji coba
mental. Nanging kok ya ora ana
kanca-kancane anake sing kumawani.
“Saba utawa dolan
nang alas kuwi mung siji sing kudu dimangerteni,” mengkono bapake Jaka ngawiti
rembug. “Ora liya ya kuwi, aja biyasa mateni kewan, saanane kewan sing ana ning
alas.”
“Klebu semut ya,
Pak?” pamedhote Jaka.
“Iya!” wangsulane
bapake Jaka cekak aos.
Pancen bener. Yen rumangsa dijiwit krasa lara, ya aja
njiwit marang liyan. Mengkono kurang-luwih ajarane para wong tuwa marang
putu-putune. Dadi ajaran kuwi mau bisa dijupuk inti sarine, yakuwi aja gawe
lelara marang liyan. Kalebu kewan lan tanduran.
Bapake Jaka Saba
rampung menehi wejangan. Banjur miwiti ngajari bocah-bocah sakpantaran kuwi
kepiye lakune yen ngadhepi kewan galak. Contone yen lunga menyang alas gedhe
nganggo topi sing rada amba. Utawa caping. Kuwi kanggo njaga mbokmenawa ana ula
saka ndhuwur. Ula sing gandhulan nang uwit. Nalika ula kuwi rumangsa ana sing
teka, sanalika awak lan sirahe mogel, nyaplok utawa nyaut barang mau. Lan yen
nganggo topi utawa caping, sing kecaplok ula dudu sirah, nanging capinge.
“Pancen mung
caping, nanging ya gedhe pigunane,” mengkono gremengane Marjuki.
Bapake Jaka mung
mesem. “Kepiye? Sida mangkat mlaku-mlaku nang alas apa ora?” sepisan maneh
bapake Jaka mbeda.
“Anu, Pakdhe,
critane dilajengake mawon. Kadose dinten niki boten onten persiapan,”
wangsulane Toto diwanek-wanekake.
”Aku kok rada
dheg-dhegan. Ana apa ya? Mengko dhisik, aku tak memburi sik ya. Arep pipis,”
tembunge Dana sing digeguyu kanca-kancane.
Dheweke ora ngrewes
geguyu kuwi mau. Maknyet, ngadeg terus klepat, mlayu memburi. ”Dibacutake saiki
apa ngenteni Dana?” ujare bapake Jaka karo mesam-mesem.
”Ngentosi Dana
rumiyin,” wangsulane bocah-bocah meh bebarengan.
Sarampunge Dana saka mburi, bapake Jaka nerusake critane.
Isih babagan kepiye carane ngadepi ula. ”Aja wedi, aja bingung, aja
kemrungsung, yen pas mbeneri kepergok karo ula,” mengkono dhawuhe bapake Jaka
ngawiti maneh critane.
Pancen mengkono.
Ngadepi samubarang apa wae kudu nata ati dhisik. Adem pikire. Bareng
wis tumata kabeh, lagi tumindak. Semono uga yen pas kepergok karo ula.
Mandheg, aja obah. Unjal ambegan sing dawa. Alon-alon nyopot topi utawa caping
sing dienggo.
Yen mbeneri ora
nganggo, ya alon-alon nguculi klambi utawa kaos sing dienggo. Yen uwis,
uncalake marang ula mau. Mesti ula kuwi mau nyaut barang sing kemliwer nang
ngarepe. Mripate ula kuwi ora patiya awas. Mula apa bae sing kemliwer, obah
ning ngarepe, ya disaut. Embuh kuwi musuh utawa mangsane, dheweke ora urusan.
Kalebu klambi utawa kaos sing diuncalake kuwi mau. Nalika ula ngobahake sirahe,
nyaut klambi utawa kaos, enggal-enggal lunga saka papan panggonan kono.
Mlancong
Menyang Gunung Alas
Dina Minggu candhake, dina sing wis ditemtokake Jaka Saba
sakancane. Ya dina kawiwitan mlancong menyang Gunung Alas. Minggu kuwi luwih
manteb yen dibandhingake karo dina Minggu kepungkur. Saora-orane mentale Jaka
sakanca luwih wani. Kabeh kuwi mau kagawa saka apa sing dicritakake bapake
Jaka. Apamaneh bapake Jaka ya ngancani.
Gunung Alas wis akeh sing mangerteni. Apamaneh warga sing
manggon ing desa sakiwa-tengene. Saliyane arupa gunung lan alas sing isih kebak
tanduran gedhe-gedhe, Gunung Alas ya dikenal angker. Amarga isih akeh kewan
galak. Mula langka sing saba ing papan kono.
Wancine pancen durung awan tenan. Bedhug utawa adan luhur
durung keprungu. Dana wis sambat kesel, njaluk leren dhisik. Nanging
kanca-kanca liyane padha ora nggagas sambate Dana.
Ndeleng glagate
Dana, bapake Jaka ora tegel. ”Ya wis. Yen ora kuwat aja dipeksa. Kono padha
ngaso dhisik.”
Bareng keprungu
tembunge bapake Jaka sing mengkono, Dana banjur ndheprok. Kanca-kanca liyane
padha ngguyu karo lungguhan nang sakiwa-tengene Dana. Dana ora sranta, banjur
mbukak leregan tase, ndudut gendul plastik isi banyu. Gendul isi banyu
dilangga, nelesi gorokane. Sanalika praupane Dana katon seger.
Semono uga
kanca-konca liyane. Ora lali padha ngetokake buntelan sing dicepake saka omah.
Ana sing nggawa tela godhog, kenthang goreng, arem-arem, sega kering, lan uga
ana sing gawa roti.
Sajake enak tenan.
Pancen wong lagi ngelih, apamaneh ning alas sing adoh warung. Panganan apa bae
rasane ya luwih gandem. Satengah-tengahing bocah-bocah sapantaran padha mangan,
bapake Jaka dhawuh, “Kowe kabeh padha ngaso nang kene dhisik ya. Pakdhe arep
golek rencekan kayu sedhela.”
“Nggih, Pakdhe.”
“Mengko yen ana
apa-apa, sempritane disebul ping telu,” mengkono pesene bapake Jaka sadurunge
ninggalake bocah-bocah.
Tenan, durung nganti padha rampung olehe mangan, dumadakan
keprungu swara gerenge kewan.
“Yen iki gerenge
macan,” Bono mbisiki kanca-kancane.
“Kepiye? Sempritane
disebul apa ngenteni sawetara dhisik?” Marjuki melu bisik-bisik.
Bocah-bocah
sapantaran padha pandeng-pandengan. Padha ngenteni wangsulan. Nanging beda karo
Dana, dheweke mung gandhulan kenceng, nyekeli tangane Jaka. Ora dirasa kathoke
Dana teles. Dana ngompol.
”Kepiye Jaka?”
bisike Toto marang Jaka.
”Ya wis dienteni
sawetara dhisik. Mbokmenawa Bapak ya krungu, terus enggal-enggal bali rene.”
Swara macan
nggereng keprungu saya banter. Bareng digatekake tenan, swarane ora mung siji.
Mbokmenawa macan lanang karo wadon lagi golek pangan. Ya, swara kuwi keprungu
luwih cetha. Arah-arahe saka kidul kulon. Padha arahe bapake Jaka Saba pamit
golek kayu rencekan.
Jaka Saba sakancane
kaget, keprungu kresak-kresek. Lan ora adoh saka papan panggonane, katon ana
godhong obah-obah. Marjuki, sing kawit mau ngemut sempritan, ora njarak
sempritane kesebul. Sanalika kanca-kancane kaget. Ora let suwi bapake Jaka
njedhul. Oalah, jebul sing kresak-kresek ana sawalike grumbul kuwi mau bapake
Jaka.
”Ssst, aja
rame-rame! Nang sawalike wit trembesi sisih kidul kulon kana kuwi ana macan
arep tarung,“ pambisike bapake Jaka Saba marang bocah-bocah. “Aja padha wedi. Ayo mlaku dhimik-dhimik, nyedhaki
wit trembesi!”
Kabeh padha manut
apa sing didhawuhake bapake Jaka. Ketlemek-ketlemek padha mlaku nyedhaki wit
trembesi. Sing paling ngarep ya mesti sing luwih ngerti kahanan. Ora liya ya
bapake Jaka. Urut memburi lan kiwa-tengene, Dana lan Maryuki, Toto lan Jaka. Dene
Dana digendhong bapake Jaka. Amarga banget wedine, nganti ngewel, ora bisa
ngangkat sikile kanggo mlaku.
“Dana, biyasane macan kuwi seneng apa-apa sing ning dhuwur
gendhongan,” bisike Bono mbeda Dana. Sing dibeda ora ngrewes. Mung cekelane
saya kenceng nang gendhongane bapake Jaka.
Bapake Jaka
ndhodhok, kabeh melu ndhodhok. Bapake Jaka mbrangkang, kabeh padha mbrangkang.
Apa bae saobahe bapake Jaka, bocah-bacah sapantaran padha nirokake.
Usahane ora muspra. Kabeh wis tekan wit trembesi
kanti slamet. Dana sing kawit mau nang gendhongan, wis wani medhun. Mbokmenawa
wis ora patiya ngewel.
“Delengen kae, nang
pinggire kali! Kae jenenge macan loreng,” pambisike bapake Jaka marang
bocah-bocah.
Sing dibisiki
nggatekake temenanan. Pancen bener. Saka sawalike wit trembesi, sing dienggo
ndhelik bocah-bocah lan bapake Jaka, katon ana kewan sikele papat persis kaya
kucing. Nanging kepara katon luwih gedhe. Kuwi sing diarani macan.
Bocah-bocah
sapantaran padha gumun. Lagi kuwi weruh ning ngarep mripate dhewe wujude kewan
sing jare doyan daging menungsa. Sadurunge, paling-paling weruh saka gambar,
foto, utawa giyaran televisi.
“Bono, ndang
ditokake kekere! Aku pengin weruh luwih cetha!” panjaluke Jaka marang Bono.
Ora nunggu suwe,
Bono mbukak tas cangklonge. Alon-alon njupuk keker saka njero sak tas. Jaka wis
ora sranta. Keker sing wis nang tangane Bono disaut. Banjur ngepas-ngepasake
setelane, terus dienggo ngeker macan sing ana pinggir kali kuwi mau.
“Weh nggegirisi.
Untune mingis-mingis. Mripate mangar-mangar,” mengkono kumecape Jaka.
Tembung kuwi
ndadekake kanca-kancane padha kepengin enggal-enggal weruh. Terus padha rebutan
keker.
”Ssst, aja
rame-rame. Aja padha rebutan. Mengko mundhak konangan simbahe yen awake dhewe
padha delikan nang kene!”
Sawise dibisiki bapake
Jaka, bocah-bocah banjur padha giliran anggone ngeker macan. Gerenge macan saya
suwe tambah banter. Tarunge ya tambah seru. Gluntungan, cakar-cakaran,
cokot-cokotan. Nganti awake gupak lendhut kabeh.
“Pakdhe, jebul ora
mung loro macane. Ana macan cilik-cilik cacahe telu,” tembunge Marjuki sing
nyekel keker. Banget gugupe, nganti lali basa karo bapake Jaka. Kekere
diaturake bapake Jaka.
“Nang sisih
ngendi?” pitakone bapake Jaka karo ngeker-ngeker.
“Sawalike wit pis
kucing. Radi ngiwa, radi ngandhap.”
“We ladalah! Kuwi
anak-anake macan sing lagi tarung. Mesakake banget.”
Sarampunge
rembugan, bapake Jaka, Bono, lan Marjuki mlaku alon-alon nyedhaki anak macan.
Sajangkah mbaka sajangkah. Satemene ngono ora adoh. Amarga mlakune alon-alon,
ya katon suwe.
Saiki wis padha
cedhak karo wit pis kucing. Marjuki kringete dleweran. Dhadha rasane kaya arep
ambrol. Bapake Jaka ndelengi bocah loro, banjur mesem karo ngacungake jempol.
Bapake Jaka banjur mengkurep, ndlosor kaya ula.
Nggremet alon-alon
nyedhaki anak macan. Siji mbaka siji, anak macan kacandhak. Sepisan diulungake
Bono. Sing kaping loro diulungake Marjuki. Dene sing pungkasan digawa dhewe.
Warga Dhukuh Saba
padha geger. Jaka Saba lan kanca-kancane entuk anak macan. Apamaneh cacahe ana
telu. Bener, anak macan sing wis diadusi, amarga bubar gupak lendhut, saka kali
tengah alas kuwi mau saiki katon resik. Dipepe nang pelataran omahe Jaka,
karepe ben ora kadhemen lan supaya wulune cepet garing.
Saben ana wong sing
liwat, banjur merlokake mampir. Sing ndadekake wong sadhukuh krungu kabeh.
“Hi, lucu ya? Kaya
kucing,” grenengane Dana, sing kawit mau ora leren-leren nyawang.
Wancine wis sore.
Bapake Jaka Saba rampung adus. Kadingaren bubar ngasar wis adus, adate nyedhaki
magrib, malah kepara bar magrib lagi kober adus. Nanging dina kuwi kaya ana
sing beda.
Kempol
Kidang Pancen Enak
Pancen bener.
Rampung adus, dandan resik, bapake Jaka nyedhaki anak macan. Anak macan utawa
gogor kuwi lagi dirubung warga Dhukuh Saba sing kepengin ngerti anak macan.
“Le, Jaka, lan kanca-kancamu
sing isih kuwat mlaku lungaa nang alas maneh. Anak-anak macan utawa gogor iki
kudu dibalekake marang biyunge,” mangkono tembunge bapake Jaka nang tengahe
warga lan kanca-kancane Jaka.
“Lo, Pak, gogor iki
ora diingoni bae? Mengko yen wis gedhe didol. Mesti payu larang.”
“Ora! Mesakake
biyunge. Kowe apa gelem dipisahake karo ibumu?”
Jaka ora wangsulan.
Mung meneng bae karo rada gela. Dene Bono karo Marjuki melu ngrewangi bapake
Jaka, nglebokake gogor nang kranjang.
”Ayo, selak surup.
Mengko mundhak kewengen baline!“ pangajake bapake Jaka.
Sidane sing melu
mbalekake anak macan mung Bono, Marjuki, karo sabageyan warga. Jaka, Dana,
Toto, ora melu. Mbokmenawa kekeselen.
Durung nganti tekan
papan panggonane, rombongan sing arep mbalekake anak macan cacah telu kuwi mau
kaget. Keprungu swarane macan nggereng. Ora ana sing ngabani, sarombongan
ndhodhok bareng. Banjur ndhelik golek papan panggonan sing dirasa aman. Gerenge
macan saya banter, cetha lan keprungu cedhak banget. Gogor sing diwadhahi
kranjang, ranggeh-ranggeh mendhuwur. Kepengin metu saka wadhahe.
Bapake Jaka Saba
sing nggawa kranjang mudheng karepe. Enggal-enggal kranjang kuwi mau disuntak,
dijungkirake. Sanalika gogor cacah telu metu saka wadhahe. Gogor terus mlayu,
nyedhaki sumbere gerenge macan gedhe kuwi mau.
Ora let suwe, saka
sawalike grumbul, makjegungguk macan gedhe mecungul. Warga Dhukuh Saba sing
nguntapake kaget. Beda karo Bono lan Maryuki. Amarga bocah loro kuwi mau wis
ngerti nalika padha tarung nang pinggir kali tengah alas awan mau.
Gogor telu cacahe
nyedhaki biyunge. Banjur nyusu marang biyunge. Ya mesti wae, sadina ora ngombe,
pantes yen ngelih lan ngelak.
Karo ndilati anake,
biyung macan kuwi mau ndheprok. Sawetara wektu, bapake Jaka ngadeg, metu saka
singidane. Sabanjure disusul liyane. Bapake Jaka nyopot klambine, terus
diuncalake sangarepe rada adoh saka biyung macan kuwi mau. Banjur ditinggal
bali.
Sajrone bali nyang
Dhukuh Saba, Bono takon marang bapake Jaka. ”Pakdhe nyopot klambi terus
diuncalake teng ngajenge biyunge macan. Kersane napa to?”
Karo mlaku bapake
Jaka crita akeh bab macan. Sabenere macan kuwi isa diajak paseduluran. Dene
bapake Jaka nguncalake klambine marang biyunge macan kanggo tandha ngajak
paseduluran. Macan kuwi bisa niteni manungsa utawa pawongan saka ambune
kringet.
Wis ana yen rong
minggunan, Jaka Saba lan kanca-kancane wis ora pati nggagas tau nulung anak
macan. Luwih-luwih warga Dhukuh Saba.
Nanging Jaka Saba
kaget nalika tengah wengi metu saka ngomah, saperlu nguyuh nang pakiwan.
Dheweke weruh blegere kewan sikil papat, mlaku regunuk-regunuk nyedhaki
ngomahe. Bareng dimatake tenan, jebule macan. Bareng wis cedhak, macan kuwi mau
mandheg nang sisihe lawang ngarep. Banjur ndhungkruk nyelehake barang sing
digondhol utawa dicokot. Banjur lunga.
Jaka Saba durung
sida nguyuh. Brabat mlebu omah. Gugah-gugah bapake. Bareng bapake wis tangi,
dheweke crita sakabehe kedadeyan sing lagi wae dialami.
Bapake Jaka ora
sranta. Ngadeg jenggirat, njupuk senter utawa sentolop, terus metu ngomah. Jaka
ngetutake saka mburi. Bareng lawang ngarep dibukak, nang kono ana kempol kidang
gemlethak. Bapake Jaka mesem. Banjur sentolope disorot-sorotake mengarep,
mengiwa, lan menengen. Mbokmenawa blegere macan isih katon. Lamat-lamat
keprungu swara gerenge macan.
“Ya, matur nuwun,
Lur!” pambengoke bapake Jaka.
***
“Daging kidang
jebule enak banget ya?” tembunge Dana nalika mangan bareng nang omahe Jaka
Saba. Bali saka sekolah, Jaka pancen dipesen simboke supaya ngajak
kanca-kancane mangan bareng nang omahe.
Rampung mangan,
Jaka Saba takon marang bapake, ”Dadi kempol kidang kuwi pikolehe dhewe nulung
anake macan ya Pak?”
Sing ditakoni ora
wangsulan. Mripate lirak-lirik marang Bono lan Marjuki. Sing dilirik
ethok-ethok keselek, banjur watuk-watuk.
“Eee…, kena apa kok
padha watuk? Ora doyan daging kidang ya?” pitakone bapake Jaka.
“Boten kok, Pakdhe.
Kula pun kesel mlampah. Kula boten ndherek mawon menawi mbalekake anak macan
teng tengah alas,” wangsulane Marjuki.
“Sakjane aku ya
eman-eman yen gogor kuwi dibalekake nyang biyunge,” Bono nimpali.
Kabeh padha ngguyu.
Nanging Jaka sing rumangsa disindhir mung pecuca-pecucu.
Sampung
rampung.
Kenalan Yo... ro sing Nulis
Widyo Babahe Leksono, lair ing desa
Patrayudan, Jepara, Desember 1960. Nate
mulang Pendidikan Kesenian ing SD Andreas, SMP
Agustinus, SMP/SMA Muhammadiyah 03/01, SMA Fituhiyyah, SMP/SMA Agus Salim. Mulang/nglatih ektra Drama ing SD/SMP Isriati, SD Al-Azhar 14/29, SD Hidayatullah, SD/SMP/SMA Nasima, SMPN 1. Teater SS IKIP
Negri (saiki Unnes), Teater
Kaplink Stimik Dian Nuswantara (saiki
Udinus).
Saiki mung mulang ektra drama ing SMA Islam
Sultan Agung 1. Kabeh kuwi ing
saidenge tlatah Semarang.
Ngisi workshop ing sekolah-sekolah, kampus, kantor, babagan:
teater/drama, pidato/retorika protkoler,
dongeng, nulis crita uga skenario/naskah drama. Makaping-kaping nulis ing koran babagan:
pendidikan, seni lan budaya.
Taun 2011 nglatih nulis crita ing SD Pesona Astra lan SD Surya persada, Kotawaringin Barat,
Kalimantan Tengah, sing
ngasilake buku kumpulan crita bocah, “Jin Pohon Sawit” lan “Hutan Larangan,” sing kekarone diterbitake
Gigih Pustaka Mandiri, Jogjakarta.
Buku Carita bocah basa jawa, sing nate diterbitake antarane, Roro Jonggrang Nagih Janji, Nawang Wulan Bali Kayangan, Naga
Baru Klinthing, Lutung Kasarung, dan Ciung Wanara (2009). Buku Pembelajaran Drama untuk SD (2006). Kumpulan Geguritan Blakotang (2012), Buku Mendongeng enteng Sreng... (2012), kekarone
diterbitake Gigih Pustaka Mandiri Jogjakarta. Buku Dolanan Bocah (2012), Novel
Anak Cinta Cita (2014), Kumpulan Naskah Bocah bBasa jawa (2014), diterbitake
dhewe (indie).
Tidak ada komentar:
Posting Komentar